Six Feet Under - Seizoen 1 (2001)Seizoen 2 (2002)Seizoen 3 (2003)Seizoen 4 (2004)Seizoen 5 (2005)Seizoen 3 (2003)

Een stap achteruit tegenover seizoen 2.
In grote lijnen volg ik wat Animosh hier over schreef: Six Feet Under - Seizoen 1 (2001).
Een aantal van de plots wordt eindeloos uitgerekt; komt het wel of niet goed tussen David en Keith is zo een van die zaken die stilaan vervelend worden.
Bovendien komt na Bruce opnieuw een behoorlijk irritant personage op het voorplan: het is waarschijnlijk wel de bedoeling dat Lisa, net als Bruce, de kijker enigszins enerveert. Maar: het ligt er gewoon te dik op.

Eigenlijk is het best jammer dat er zo weinig gedaan wordt met het overlijden waar elke aflevering mee begint. Het zou de basis moeten zijn van de episode, omringd door de dagelijkse beslommeringen van de Fisher. Helaas is het zelden meer dan een onopvallend extraatje zonder meerwaarde.

Niet slecht, maar: 'sleur' begint een beetje te dreigen.

Vind dit seizoen ook wel ietsje minder dan de vorige twee. Voor een belangrijk deel doordat alles na Nate zijn operatie bewust als een vervreemdende anticlimax voelt, nu hij ineens samen met Lisa in een burgerlijk leven is gerold dat hij nooit had gedacht te zullen leven. Verder heb ik Lisa ook altijd een wat zeikerig personage gevonden (ook bewust zo geschreven denk ik), iets waar de serie sowieso geen gebrek aan heeft. Russell is ook een bijvoorbeeld, en Olivier wordt al heel rap een vermoeiende dramaqueen. Om van Carol en Angelica nog maar te zwijgen.

Maar wat de serie ook zo goed geschreven maakt is dat vrijwel ieder personage zijn goede en slechte kanten en een achterliggende reden voor zijn gedrag heeft. Vaak voelt het dan wel repetitief om voor de zoveelste keer Nate en Lisa of David en Keith ruzie te zien maken, maar dat de schrijvers hierin volharden en niet toewerken naar de makkelijke snelle oplossing maakt de serie best wel uniek. Ik ken eigenlijk geen andere serie waarin je als kijker zo langdurig wordt ondergedompeld in al de miserie van zijn personages.

Gelukkig is niet ieder nieuw personage slecht of vervelend dit seizoen. George Sibley heb ik altijd wel leuk gevonden, en Arthur is een prachtig vreemd figuur, die ook goed samengaat met Ruth. Bettina, Ruth en Sarah zijn ook echt goud met elkaar, met als hoogtepunt de scène waarin ze Sarah helpen afkicken.

Andere hoogtepunten van het seizoen zijn Nobody Sleeps (met Ruths dronken verjaardagsfeestje en de operabegafenis) en Claire die in de laatste aflevering in een droomscène de in haar verbeelding gestorven Gabe en Lisa ontmoet. Zo ongelofelijk krachtig. Dat is de vermissing van Lisa sowieso al. Het is een plotselinge dramatische gebeurtenis die perfect past bij de boodschap van de serie. Ongelooflijk rauw gespeeld door Krause ook. 4.0*.