Black Mirror - Seizoen 1 (2011)Seizoen 2 (2013-2014)Seizoen 3 (2016)Seizoen 4 (2017)Seizoen 5 (2019)Seizoen 5 (2019)

Was allemaal een beetje matig. Meest opvallende was hoe "goedkoop" het eruit zag. Wellicht herinner ik het me verkeerd maar de vorige seizoenen, zelfs het eerste seizoen ie waarschijnlijk minder budget had, zagen er allemaal een stuk meer filmisch uit. Alsof het allemaal supersnel in elkaar geflanst is zonder kleurcorrectie zodat het zo snel mogelijk uitgebracht kon worden. 501 is de beste, maar dat is waarschijnlijk meer omdat het de meest absurde dialogen/situaties had. Lengte mag ook wel ingekort worden, 70 minuten per aflevering is overkill.

Durf ik het woord 'waardeloos' te gebruiken bij Black Mirror? Ja, eigenlijk wel. Black Mirror is nog slechts een slap aftreksel van wat het ooit was.

Striking Vipers: 2* --> oer- en oersaai verhaal zonder duidelijke richting, een ontbrekende moraal op technologisch gebied (daar draaide het toch ooit om??), oppervlakkige personages die ook nog eens matig vertolkt worden en de aflevering duurt veel te lang. Na de zoveelste seksscène in de VR-wereld weet ik het wel. Bijzonder slappe hap.

Smithereens: 3,5* --> de aflevering die dit trainwreck van een seizoen nog enigszins weet te redden. We gaan terug naar de basis; simpel, to the point, uitstekend drama, een back-story en een moraal omtrent de digitale wereld. Klein, Brits en prima.

Rachel, Jack and Ashley Too: 2* --> Wat moet ik over dit gedrocht zeggen? Een soort aflevering uit een matige kinderserie waarbij het acteerwerk van met name Cyrus ver beneden de maat is. Het drama-aspect komt niet uit de verf en wat overblijft is een kinderlijk, saai en voorspelbaar verhaaltje.

Als dit de richting is die Black Mirror opgaat, dan mag het van mij gaan eindigen. Seizoen 4 was al niet veel soeps, maar dit is wel heel erg. Aflevering 2 redt het eindoordeel: 2,5*

Ondertussen alle afleveringen gezien en voornamelijk de eerste twee doen me weer denken aan de eerste seizoenen.

Striking Vipers komt erg traag op gang en eigenlijk gebeurt er bar weinig. Er wordt rustig de tijd genomen om de hele situatie op te bouwen en deze langzaam te laten escaleren. Het einde deed mij erg denken aan Hang the DJ. Hoewel deze een beetje een dubbel feelgood gevoel geeft.
Helaas valt de aflevering veel in herhaling, na de zoveelste digitale sekscene heb ik dat ook wel gezien. Het is dan ook voornamelijk het acteerwerk waardoor ik geboeid bleef.

Smithereens Pakt het tempo wat meer op en laat al vrij snel de boel escaleren. De hele setting en juist de simpelheid deden mij denken aan The National Anthem. Persoonlijk houd ik wel van een leuke detective waardoor de setting mij goed beviel. Het uitgangspunt is niet bijzonder, maar ze weten de uitwerking toch spannend te houden. Voornamelijk het eind gaf mij weer het oude Black Mirror gevoel.

Rachel, Jack and Ashley Too is wel de minste van dit seizoen. Voornamelijk omdat ze voor mijn gevoel teveel willen doen in de aflevering. Het ene moment is het een komedie, het volgende moment een drama, dan weer een young adult. Dat de eerste helft daarnaast ook erg langdradig is werkt ook niet mee. Zodra de boel wat op gang komt wordt het iets beter, maar echt positief wordt het nooit.
Ook hier trouwens weer een verrassend positief einde. En een pluspunt voor de Nine Inch Nails cover.

Over het algemeen laten de afleveringen niet zo'n vervelende nasmaak achter als het vorige seizoen. Voornamelijk de eerste twee doen zelfs regelmatig terug denken aan de eerste seizoenen en weten aardig te vermaken. Mijn grootste probleem is nog steeds dat ze de impact missen.

Geen fantastisch seizoen, maar dat komt voornamelijk omdat we dit allemaal wel eens hebben gezien. Een AI met een grote bek, een hyperrealistisch VR-spel, social media verslaving... niet heel vernieuwend.

Voor mij was de tweede aflevering het sterkst, ook al ligt daar wat minder de focus op het Black Mirror thema. De personages en het acteerwerk spraken mij erg aan. De minste aflevering vond ik de eerste, voornamelijk omdat ik het niet zie gebeuren dat de makers van Street Fighter er later voor gaan zorgen dat hun personages seks met elkaar kunnen hebben, en het dan als vechtspel gaan labelen.

Het feit dat er maar 3 afleveringen zijn, waarbij er geen één echt uitspringt, is zonde.

Seizoen 5 is op zijn best vermakelijk. Want dat is het wel, heb met alle drie de afleveringen best kijkplezier gehad. Maar ze zijn ook drie keer gemiddeld en ze behandelen thema's die de serie al eerder heeft behandeld en ook nog eens overtuigender. VR-technologie, social media en Artificial Intelligence. Die laatste aflevering past het beste bij de reeks, de middelste had de meeste potentie maar maakt het niet waar en de eerste is nogal lui geschreven. Beetje apart om twee jaar over een nieuw seizoen te doen (ik reken Bandersnatch -absolute rotzooi en een dieptepunt in de serie- maar even niet mee) en dan met slechts 3 afleveringen aan te komen die allen niet meer dan best aardig genoemd mogen worden. Zo gaat de serie wel een beetje doorbloeden vrees ik, terwijl er denk ik nog genoeg te bedenken valt.

3*

Dit seizoen moet een grap zijn. Na zoveel goede afleveringen zoiets neerzetten kan onmogelijk serieus zijn.
Of moeten ze d.m.v. een happy end soms de concurrentie met Disney aangaan?
Voorspelbaar, niets om over na te denken en slappe verhaaltjes.

Bandersnatch was al twijfelachtig, maar dit slaat alles.

Striking Vipers - 2.5*

Er begint me de cynische gedachte te bekruipen dat ze die afleveringen alleen maken om content te hebben voor Netflix. Vanuit de gedachte om langs andere weg een nieuwe demografie op dat medium te bereiken. De episodes zelf vertrekken niet echt meer uit grote ideeën en de maatschappijkritische kijk op technologie is flinterdun. Of erger nog: bestaande ideeën worden gerecycled en de aangesneden issues lijken eerder erbij gesleepte bijzaken dan spot-on verbeeldingen van onze tijdsgeest. 'Striking Vipers' (2019) heeft op zich een interessant uitgangspunt met twee tegenpolen in de liefde - een brave burgerman (Anthony Mackie) en een notoire flirt (Yahya Abdul-Mateen II) - die via een VR-spel experimenteren met genderrollen en hun seksualiteit. Door een glitch kan een hypermasculiene fighter game á la Street Fighter ruimte bieden voor latente bi- of homoseksuele handelingen in de digitale ruimte.

Met 'San Junipero' (2016) had de serie al een schitterende aflevering over cyberspace als een vat vol nieuwe mogelijkheden. Waar avatars uiting geven aan hun queer verlangens in een omgeving waar constricties van de echte wereld - zoals het eigen lichaam en maatschappelijke normen - niet meer van toepassing zijn. Het was zwoel en zinnelijk. Het was een beetje droevig en melancholisch. Het was in de kern een perfect liefdesverhaal over eeuwige trouw en vergankelijkheid. 'Striking Vipers' (2019) bedoelt het goed met haar progressieve boodschap, maar slaat de plank mis door van menselijke seksualiteit een technologisch probleem te maken. Alsof vragen als 'gaan deze mannen vreemd?' of 'wat zegt deze cyberseks over hun geaardheid?' gesteld moeten worden. Hierdoor lijkt het alsof online persona volledig losgekoppeld zijn van offline verlangens, terwijl dit eigenlijk een karikatuur is van menselijke seksualiteit. Het was sterker als een 'bi-curious' ontdekkingstocht - zowel digitaal als in het echt- het startpunt was en van daaruit vragen werden gesteld over de rol van technologie.

Smithereens - 2.5*

Net als 'Striking Vipers' (2019) is 'Smithereens' (2019) een allegaartje van eerdere (beter uitgewerkte) ideeën uit de serie. De invloed van verregaande privacyschending op strafzaken. De maatschappelijke distantie tegenover elkaar en elkaars lijden. Een mediacultuur waarin alles uitvergroot wordt. Al moet ik zeggen dat Black Mirror nog niet eerder zo expliciet de bedrijfscultuur van tech-companies en hun machtsmonopolie op de hak namen. Het is dan ook meer contemporaine satire dan sciencefiction, een beetje in lijn met 'The Circle' (2013) van Dave Eggers. Maar het onwaarschijnlijke thrillerplot voelt voorspelbaar, met haar sleetse clichés als een dromerige techgigant (Topher Grace) wiens macht en invloed zijn losgezongen van de alomvertegenwoordigde aanwezigheid van sociale media. En het ergste is dat 'het werkelijke punt' - namelijk de verslavingsstrategieën van sociale media - zo lachwekkend indirect in het verhaal zit verweven, dat het elke scherpte of urgentie mist. Het voelt alsof 'Smithereens' (2019) een jaar of tien geleden precies zo gemaakt had kunnen worden en alsnog dezelfde prekerige boodschap had.

'Rachel, Jack and Ashley Too' (2019) - 2.0*

Een studiegenote sloeg me ooit met haar handtasje omdat ik durfde te beweren dat Miley Cyrus vast niet zelf haar teksten schrijft. Daarna liep ze huilend weg. Ik moest terugdenken aan dit merkwaardige voorval tijdens 'Rachel, Jack and Ashley Too' (2019), een Black Mirror-aflevering over authenticiteit, de cynische schaduwkant van popmuziek en de hysterische tienercultuur eromheen. Eerst het goede nieuws: Miley Cyrus is oprecht leuk. Of ze als opgedirkt poppedeintje nummers staat te playbacken met een autotune waar alle emotie uit is gefilterd. Of als haar warme, melodieuze stem een AI-poppetje tot leven brengt en irritant optimistische levensadviezen geeft. Of datzelfde poppetje krijgt opeens een ziel en gooit met veel fuck's haar frustratie eruit. En dan nu het slechte nieuws: het peppie en kokkie-verhaal eromheen is te flauw voor woorden. Compleet met sullige boeven, een gehaaide manager en een race tegen de tijd met een bus in de vorm van een grote muis. Met wat kleine aanpassingen zou het daadwerkelijk een tienerfilm zijn, maar zonder enige ironische knipoog. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat vlaggenschip Black Mirror steeds meer van gimmick naar gimmick gaat en kwaliteit niet meer doorslaggevend is.

(Sorry Esteban, was graag wat enthousiaster!)

Slappe hap, dit vijfde seizoen. Duidelijk de minste reeks tot nu toe. Drie te lange en vooral te flauwe afleveringen. Vooral de laatste, met Miley Cyrus, is om te janken zo slecht.

Ondanks de veelal negatieve geluiden had ik hier toch wel weer zin in. Van de voorgaande Black Mirror seizoenen heb ik genoten, hoewel seizoen 4 wel enkele van de minste afleveringen tot dan toe ertussen had. De film Bandersnatch heb ik nog niet gezien, omdat mijn tv schijnbaar te oud is om die af te spelen...

Striking Vipers:
De aflevering is een samenraapsel van concepten die we in eerdere Black Mirror afleveringen gezien hebben. USS Callister, San Junipero (van dezelfde regisseur) en Hang the DJ kwamen in me op, maar alle drie die afleveringen vond ik beter. String Vipers is op zich nog best amusant doordat het ergens vrij komisch is, al kan ik me haast niet voorstellen dat dat helemaal de bedoeling is geweest. De aflevering duurde wat te lang, is nauwelijks geloofwaardig en kent een melig einde. Eerlijk gezegd vond ik het acteerwerk nog wel meevallen. De ongeloofwaardigheid was naar mijn mening niet aan hen te danken, maar aan het scenario.
3*

Smithereens:
Mijn favoriete aflevering van dit seizoen. Ik vond het acteerwerk vooral erg sterk. Andrew Scott is goed als de wanhopige gijzelaar en ook Damson Idris vond ik geloofwaardig als het slachtoffer. Topher Grace, a.k.a. Eric Forman, herkende ik pas toen de aftiteling in beeld kwam, maar ik vond hem ook fijn spelen. Het voelt als een 'kleine' aflevering als je kijkt naar de uiteindelijke clou van de aflevering. Geen vooruitstrevende high-tech, maar een vrij rechttoe rechtaan scenario dat vandaag de dag maar al te goed mogelijk is (en waarschijnlijk helaas ook wel regelmatig gebeurt).
3,5*

Rachel, Jack and Ashely Too:
Een aflevering die eigenlijk zo ridicuul is dat het daardoor wel weer leuk wordt. Gedurende de eerste helft van de aflevering vroeg ik me constant af waarom we dat gedoe met de echte Ashley en haar tante te zien kregen, maar dat werd na verloop van tijd duidelijk. Ik vond Miley Cyrus's acteerwerk niet slecht, maar het valt wel op dat de aflevering in vrijwel elk opzicht nogal kinderlijk is. Ook het joviale 'feel good' einde is nogal atypisch voor deze serie.
3*

Het seizoen is aardig. Ik ben het met de meerderheid eens dat het niveau van seizoen 2 of 3 niet gehaald wordt, maar dat hangt naar mijn mening ook samen met het feit dat dit seizoen slechts drie afleveringen kent, want ook de sterke seizoenen hadden een mindere aflevering ertussen zitten. Seizoen 4 had zelfs enkele afleveringen die ik minder sterk vond dan het drietal uit dit seizoen. Een zesde seizoen zie ik nog wel zitten, maar ik hoop dan wel op wat meer originaliteit. Ik heb nu namelijk wel iets te vaak het gevoel dat ik naar iets kijk dat verdacht veel lijkt op iets dat ik al eens eerder gezien heb.

Mnee het typisch zwartgallige, duistere en/of het stompje in de maag zit er dit seizoen helaas niet in. De drie afleveringen zijn net aan voldoende en redelijk interessant, maar op geen enkele wijze memorabel.